ถ้ามีโอกาสได้กลับมาหนูจะกลับมาบ้านเกื้อกูลนะค่ะวันนี้ก็คงเป็นวันสุดท้ายที่หนูจะได้อยู่ที่นี่พูดแล้วก็ใจหายไม่อยากจากเลยคือไม่คิดว่ามันจะผูกพันได้มากขนาดนี้จริงๆตอนนี้เด็กๆหลายคนก็กลับบ้านไปแล้วแต่เด็กบางคนก็ทักเฟสมาหาอยู่มันทำไห้หนูคิดว่าหนูผูกพันกับเด็กที่นี่แค่ไหน พออยู่ได้หนึ่งอาทิตย์หนูได้โทรไปหาแม่แม่ถามว่า ”เป็นไงบ้างอยู่ได้ไหม” หนูเลยตอบแม่ว่า สนุกดียังไม่อยากกลับมาเลย แม่หัวเราะบอกว่า “ไหนบอกไม่อยากมาหนีกลับมาอยู่บ้าน” ค่ะแม่พูดถูกจริงๆหนูได้มาตั้งแต่วันที่ 17 แต่หนูกลับหนีไปอยู่บ้านเพราะเพื่อนก็ไม่มาอีกอย่างเพื่อนก็ไม่มาด้วย

แต่ต้องขอบคุณครูใหญ่และครูที่ ร.รนะค่ะที่โทรตามไห้หนูมาฝึกงานที่นี่จนได้ตั้งแต่ครู สิท พูดกับว่าหนูควรจะเก็บเกี่ยวประสบการณ์ไห้มากที่สุด หนูก็ไม่ได้คิดถึงระยะเวลาเลยนะค่ะพอพี่เลี้ยงมาถามว่ากลับวันอะไรคือ.....หนูยังไม่รู้ว่าวันที่ 30 ตรงกับวันอะไรจนมาถึงวันสุดท้ายมันทำไห้หนูคิดว่าทำไหมเวลาถึงเร็วจังเลย 

ถ้าไปจากที่นี่แล้วหนูก็ไม่รู้ว่าหนูจะคิดถึงเด็กที่นี่แค่ไหนนะค่ะ หนูยอมรับว่าหนูมาอยู่ที่นี่หนูเหนื่อยมากเลยค่ะแม้ว่าหน้าที่ไม่ได้มากมายอะไรแต่มันคุ้มกว่าเหนื่อยคือรอยยิ้มของเด็กๆที่นี่หนูว่ามันคุ้มกับค่าเหนื่อยค่ะและหนูก็เข้าใจแล้วว่าทำไมพี่เลี้ยงที่นี่ถึงยอมทำงานที่นี่

ท้ายนี้หนูก็อยากขอบคุณครูใหญ่ที่แนะนำต้อนรับและดูแลอย่างดีตลอดระยะการฝึกงานของหนู ขอบคุณครูปลา ครูธิติ ครูสิท ที่ไห้คำแนะนำและเป็นการเองตลอดจนทำไห้หนูอบอุ่นและดูแลเป็นอย่างดี ท้ายสุดหนูอยากขอบคุณ พี่เพ็ญ พี่กุ้ง พี่อุ้ม พี่เหล้า พี่โย พี่กัน พี่หมู และป้าๆทุกคนที่ทำงานอยู่ที่นี่อยากจะบอกว่าพี่ๆทุกคนดูแลหนูดีมาเลยค่ะ คอยตักเตือน ชี้แนะ และช่วยเหลือทุกอย่างนอกจากขอบคุณจากใจจริงหนุก็ไม่มีอะไรไห้ได้จริงๆค่ะและหากว่าหนูได้ทำไห้พี่ๆทุกคนเดือนร้องบกพร่องในหน้าที่หรือว่าทำไห้พี่ๆไม่พอใจอะไรก็ขอกราบขอโทษมา ณ ที่นี้ด้วยนะค่ะ

“ หนูก็ขออวยพรไห้ที่นี่มีแต่สิ่งดีๆ เป็นดังหวังทุกประการ และสุขภาพร่างกายแข็งแรงทุกคนรวมถึงเด็กๆ”

พระเจ้าอวยพรนะค่ะ
ป.ล หนูจะคิดถึงที่นี่นะค่ะ จะกลับมาอีกเมื่อมีโอกาสค่ะ (บูชิ)